Η πόλη μας απέδειξε ότι έχει ένα “προωθημένο” ένστικτο εκλέγοντας ένα Δημοτικό Συμβούλιο, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου απαρτίζεται από νέους. Αυτό συνεπαγόταν και μιας αυτονόητης πρώτης “περιόδου προσαρμογής” μας στο Δημοτικό Συμβούλιο. Βρεθήκαμε βέβαια από την αρχή αντιμέτωποι με χρονοβόρες και γραφειοκρατικές διαδικασίες τις οποίες έπρεπε να μελετήσουμε, να κατανοήσουμε αλλά και να ξεπεράσουμε.
Αυτό όμως που τώρα έχει σημασία είναι να αποδείξουμε κι εμείς με τη σειρά μας προς την κοινωνία ότι ορθώς έπραξε και μας επέλεξε, να δικαιώσουμε το αισθητήριο των Δημοτών μας. Το έχω ξαναπεί, αισθάνομαι ότι ενδεχομένως να αποτελούμε και το τελευταίο ανάχωμα ελπίδας γιατί αν κι εμείς, η νέα γενιά, απογοητεύσουμε τότε η απαξίωση και η αποστροφή της κοινωνίας θα γιγαντωθούν ακόμη περισσότερο.