Μετά από μια περίοδο μεγάλων αλλαγών στο οικονομικό τοπίο της Κύπρου ολόκληρης και μια παρατεταμένη ύφεση ιδιαίτερα στην Πάφο, το γκρίζο της απαισιοδοξίας και της μιζέριας αντικαταστάθηκε από την ελπίδα.
Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι η Πάφος θα είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2017. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, εκτός από κάτι, την ανάγκη της Πάφου να ξανανιώσει την ελπίδα, οι Παφίτες να αισθανθούμε υπερήφανοι -και πάλι- για την πόλη μας.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε όλοι ετούτο το έτος, ως την ευκαιρία, τον καταλύτη για να θέσουμε γερά θεμέλια όχι για το 2017 αλλά για να ανακάμψει και να αναγεννηθεί η πόλη μας. Είναι γι’ αυτό ακριβώς το λόγο που το διήμερο 28-29 Ιανουαρίου οι δρόμοι της πόλης μας γέμισαν με κόσμο – ένα θέαμα που έχει χρόνια να ζήσουμε – ξεχασμένες γωνιές και γειτονιές έσφυζαν από ζωή και ενέργεια και κυρίως αισιοδοξία.
Μετά από μια περίοδο μεγάλων αλλαγών στο οικονομικό τοπίο της Κύπρου ολόκληρης και μια παρατεταμένη ύφεση ιδιαίτερα στην Πάφο, το γκρίζο της απαισιοδοξίας και της μιζέριας αντικαταστάθηκε από την ελπίδα. Το στοίχημα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας έγινε ξαφνικά προσωπικό όλων μας, να αποδείξουμε ότι παρά της αντιξοότητες και τις δυσκολίες, η Πάφος – η μικρότερη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης στην ιστορία του θεσμού – με πενιχρούς οικονομικούς πόρους μπορεί να παράξει πολιτισμό, μπορεί να καταπλήξει την Ευρώπη.
Απουσίαζε ηχηρά και η πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν είδαμε βουλευτές, Δημάρχους, υπουργούς και αξιωματούχους να επιθυμούν να στηρίξουν ετούτο το ταξίδι.
Εδώ εστιάζω και τη βασική παθογένειά μας. Ενώ μια ολόκληρη πόλη πάσχιζε να εντυπωσιάσει την Ευρώπη και να αντιπροσωπεύσει επάξια την χώρα μας, αγνοήσαμε βασικές παραμέτρους. Ευτυχίσαμε να έχουμε επισκέπτες από την Ευρώπη για να παρακολουθήσουν την τελετή έναρξης, ενώ την ίδια στιγμή συμπατριώτες μας θεώρησαν μακρινή την απόσταση Λευκωσίας – Πάφου. Γι’ άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ένας λυπηρός κανόνας, η Πάφος να αγνοείται, ακόμη και σε τούτη την ιστορική στιγμή που τα βλέμματα ολόκληρης της Ευρώπης ήταν στραμμένα στην πόλη μας, η υπόλοιπη Κύπρος – επιδεικτικά – απουσίαζε. Απουσίαζε ηχηρά και η πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν είδαμε βουλευτές, Δημάρχους, υπουργούς και αξιωματούχους να επιθυμούν να στηρίξουν ετούτο το ταξίδι.
Δεν κρύβω λοιπόν την απογοήτευσή μου, την αγανάκτησή μου. Όχι μόνο η τελετή αγνοήθηκε αλλά και αρκετοί έσπευσαν να κατακρίνουν και να αποδοκιμάσουν όχι τη διοργάνωση απλά αλλά και ολόκληρη την πόλη. Πικρόχολα σχόλια που αποδεικνύουν το στείρο τοπικισμό που μας τρώει και την παντελή έλλειψη παιδείας και κουλτούρας. Σε όλες τις υπόλοιπες Πολιτιστικές Πρωτεύουσες γιορτάζει μια ολόκληρη χώρα, στην Κύπρο η ανάγκη κάποιων να μειώσουν την Πάφο ήταν σαφώς μεγαλύτερη.
Θα μείνουν βέβαια μια λυπηρή παρένθεση (και πολύ τους είναι). Εγώ κρατώ ότι τη ψυχρότερη μέρα του τελευταίου έτους οι Παφίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους, αγκάλιασαν τις εκδηλώσεις του διημέρου και απέδειξαν ότι πολιτισμός δεν είναι τα σύγχρονα μουσικά μέγαρα αλλά είναι μια έννοια άμεσα συνυφασμένη με την κοινωνία του τόπου.
Την πέτρα που παίρνεις στο χέρι σου, αν τη ρίξεις στο ανάθεμα θα πάει χαμένη. Θα είναι χρήσιμη μόνον αν τη βάλεις στον τοίχο της οικοδομής.
Αισθάνομαι περήφανος που έζησα αυτό το διήμερο και ευελπιστώ σε ένα έτος που θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της πόλης μας. Η για χρόνια ξεχασμένη Πάφος έχει τώρα μια ευκαιρία, να κάνει άλμα προς τα εμπρός και να αναγεννηθεί μετά από μια παρατεταμένη περίοδο ύφεσης. Το 2017 έχει ήδη λειτουργήσει ως καταλύτης, τα έργα υποδομής που διεξάγονται στην πόλη μας δεν θα υλοποιούνταν αν δεν είχαμε κερδίσει τον τίτλο. Το ζήτημα είναι να αποτελέσει το ‘17 την αφετηρία μιας νέας εποχής, για να αλλάξει η πόλη σε υλικές υποδομές αλλά και σε ανθρώπινες, για να δημιουργηθούν νέες δημιουργικές δομές, νέοι τρόποι σκέψης και πυρήνες δημιουργίας και συμμετοχής στα κοινά.
Κλείνοντας θα δανειστώ τα γραφόμενα του Χρ. Μαλεβίτση στα “Δοκίμια Ιδεών”: Και μια κινέζικη παροιμία λέγει: “Μη καταριέσαι το σκοτάδι. Άναψε ένα κερί”. Όσο και να καταραστείς το σκοτάδι αυτό δεν θα πάψει να είναι σκοτάδι. Θα πάψει να είναι μόνον όταν ανάψεις ένα κερί. Τουλάχιστον ένα μικρό μέρος του σκοταδιού θα αφανιστεί. Ξεκινώντας από αυτή την κινέζικη σοφία στέκομαι πολύ σκεπτικός έναντι των σφοδρών επιθέσεων και διαμαρτυριών. Βέβαια κερδίζεις πολύ εύκολα ακροατήριο με τις διαμαρτυρίες. Και πολλοί έχουν σταδιοδρομήσει με τις φωνασκίες τους. Κάνουν τη δουλειά τους. Όμως δεν προσφέρουν τίποτε το θετικό. Δεν θέλω να αποκλείσω την επιστημονική κριτική, ούτε τη διαμαρτυρία. Θα διορθώσεις τα κακώς έχοντα με τη δική σου καλή πράξη. Δηλαδή, άμα ανάψεις το κερί σου. Αν ανάψει ο καθένας το κερί του, τότε το σκοτάδι θα εξαφανιστεί. Την πέτρα που παίρνεις στο χέρι σου, αν τη ρίξεις στο ανάθεμα θα πάει χαμένη. Θα είναι χρήσιμη μόνον αν τη βάλεις στον τοίχο της οικοδομής.
Και αυτό το οικοδόμημα της Πάφου θα εκπλήξει πολλούς! Είναι η στιγμή, η Πάφος να περάσει από το σκοτάδι στο φως!
