Δεν είμαι χρόνια στην πολιτική, είμαι όμως αρκετό καιρό για να ξέρω ότι η πολιτική πρέπει να αλλάξει. Η απόσταση κοινωνίας και πολιτικού συστήματος δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα.

Έχω μάθει να προσφέρω όσο αισθάνομαι ότι μπορώ να είμαι ωφέλιμος. Να παρεμβαίνω εκεί κι όπου η άποψή μου μπορεί να προσθέσει. Να παλεύω έστω και εάν γνωρίζω ότι η μάχη είναι δύσκολη ή/και άνιση. Ανήκω σε μια γενιά που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τις συνέπειες περισσότερων κρίσεων απ’ όσες της αναλογούσαν. Έχω κι εγώ πληγωθεί, όπως πολλοί άλλοι. Είδαμε το μέλλον μας από υπόσχεση να μετατρέπεται σε απειλή. Είμαι όμως αποφασισμένος να μετατρέψω την αγανάκτηση και την απογοήτευση σε κινητήρια δύναμη.

Διεκδικώ έδρα λοιπόν όχι για να βιοπορευτώ αλλά για να εργαστώ σκληρά, να προσπαθήσω να αλλάξω όσα μας πλήγωσαν και μας πληγώνουν. Αισθάνομαι έτοιμος να συμβάλω, να συνθέσω, να διεκδικήσω επιστρατεύοντας τις γνώσεις, αφιερώνοντας όλες μου τις δυνάμεις και -κυρίως- έχοντας πλήρη συναίσθηση των ευθυνών και των προκλήσεων που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Κατέρχομαι ως υποψήφιος με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, ένα φορέα στον οποίο συμμετέχω από τα φοιτητικά μου χρόνια μέσα από τις τάξεις της Φοιτητικής Παράταξης Πρωτοπορία, αργότερα στη Νεολαία του Δημοκρατικού Συναγερμού και μετέπειτα ως ένα από τα 20 εκλεγμένα μέλη του Πολιτικού Γραφείου. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός έθεσε από τη μέρα ιδρύσεως του από τον αείμνηστο Γλαύκο Κληρίδη υψηλά στις προτεραιότητές του την πολυφωνία και τον πολιτικό πλουραλισμό. Οι αρχές άλλωστε του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού είναι ξεκάθαρα ανθρωποκεντρικές. Σίγουρα, μέσα από τη διαχρονική πορεία του ΔΗΣΥ λάθη έχουν γίνει, όπως και παραλείψεις, δεν παύει όμως να αποτελεί μια από τις λίγες κομματικές δυνάμεις που η προσωπική άποψη, η τεκμηριωμένη διαφωνία και η εξέλιξη όχι μόνο επιτρέπονται αλλά και πολλές φορές απαιτούνται. Είμαι υποψήφιος λοιπόν με τον συνδυασμό του Δημοκρατικού Συναγερμού για να υπερασπιστώ αρχές και αξίες διαχρονικές αλλά και για να συμβάλω στην εξέλιξη και ανανέωσή του κομματικού μας φορέα καταρχήν και της πολιτικής σκηνής κατ’ επέκταση.

Η απαξίωση των πολιτών προς την πολιτική και τους πολιτικούς σίγουρα δεν πρέπει να μας ξενίζει, ούτε καν να τους αδικούμε. Έχουμε ως κοινωνία απωλέσει την εμπιστοσύνη προς τον τρόπο που ασκείται σήμερα η πολιτική στην Κύπρο αλλά και προς την πλειοψηφία των πολιτικών. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις και τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα έχουν πυροδοτήσει ένα μεγαλύτερο κύμα αντίδρασης και απογοήτευσης.

Η απογοήτευση των πολιτών είναι απόλυτα δικαιολογημένη, θα έλεγα σε ένα βαθμό και επιβεβλημένη. Αλίμονο αν μετά τα όσα είδαμε και ακούσαμε, η κοινωνία να μην αισθάνεται αποστροφή και αγανάκτηση.

Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η ενεργοποίηση αυτής της κοινωνίας, να επιλέξει ορθά και αντικειμενικά τους επόμενους εκπροσώπους της στη Βουλή. Διαφωνώ κάθετα με λογικές του τύπου “όλοι το ίδιο είναι” και ακόμη περισσότερο με όσους εσφαλμένα πιστεύουν ότι η αποχή στέλνει μηνύματα. Τα μηνύματα αποστέλλονται μόνο μέσα από την εκλογή άξιων, έντιμων και αποφασιστικών ατόμων από όλους τους κομματικούς χώρους. Αυτό είναι το -πρώτο- σημαντικό βήμα προς την ουσιαστική ανανέωση και είναι χρέος του καθενός και της κάθε μιας από εμάς, να επιλέξουμε νηφάλια και αξιοκρατικά, όπως θα επιλέγαμε τον Γιατρό μας, άλλωστε επιβάλλονται τομές και το νυστέρι πρέπει να κόψει και όχι να τέμνει.

Χρειάζεται πρώτα και κύρια ανανέωση. Ανανέωση όμως κουλτούρας και επί της ουσίας και όχι μόνο προσώπων. Επιβάλλεται η εφαρμογή μιας νέας πολιτικής, μιας πολιτικής που θα στοχεύει στο καλό των πολλών και όχι των ολίγων και των “επίλεκτων”. Μια νέα πολιτική που θα προάγει την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, την ανάπτυξη και την ισονομία. Να αφήσουμε πίσω μας τις πελατειακές σχέσεις και τις εξυπηρετήσεις, τις υποσχέσεις, να εργαζόμαστε για το κοινό καλό με στόχο να μην χρειάζεται τηλέφωνο στο Βουλευτή για να μπορείς να κάνεις το αυτονόητο.

Χρειάζεται επίσης και όραμα και στρατηγική. Ειδικά η Επαρχία μας το έχει ανάγκη σήμερα -ίσως- περισσότερο από προηγούμενες δεκαετίες. Ένα ολιστικό, μακροπρόθεσμο πλάνο που θέτει προτεραιότητες και να ιεραρχεί στόχους, να δημιουργεί συνέργειες και να διαμορφώνει ένα ενιαίο αναπτυξιακό μοντέλο που θα την οδηγήσει -και πάλι- στην ανάπτυξη.

Χωρίς καμία αμφιβολία η πανδημία αποτελεί τη βασικότερη αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία τον τελευταίο χρόνο. Οι συνέπειες της υγειονομικής κρίσης που έχει -αναγκαστικά- εξελιχθεί και σε οικονομική κρίση είναι πλέον έκδηλες και έχουν πλήξει σε πολύ μεγάλο βαθμό σχεδόν το κάθε σπίτι. Την ίδια στιγμή βέβαια, ελπίζουμε ότι η πανδημία θα αντιμετωπιστεί μέσα από την επιθυμητή επιτάχυνση του εμβολιαστικού προγράμματος και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και όλα εκείνα τα διαχρονικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας και που ίσως λόγω πανδημίας να έχουν οξυνθεί.

Η ανεργία που τα τελευταία χρόνια παρουσίαζε μια σταθερή πτωτική πορεία έχει δυστυχώς αυξηθεί το τελευταίο έτος -αναπόφευκτα- και ειδικά στην Επαρχία μας, μια Επαρχία που εκτός του Τουρισμού βασιζόταν και σε μεγάλο βαθμό στον τομέα των κατασκευών που επίσης έχει πληγεί. Όσοι από εμάς έχουμε βιώσει την ανεργία, συνέπεια της οικονομικής κρίσης, γνωρίζουμε καλά τη βαναυσότητα και τις δυσκολίες που συνεπάγονται. Οι συνέπειες δεν είναι -μόνο- οικονομικές αλλά και έντονα κοινωνικές. Πολλοί από τους πιο αξιόλογους νέους και νέες επιστήμονές μας επιλέγουν να μην επιστρέψουν στην Κύπρο από τις σπουδές τους αλλά να παραμείνουν στο εξωτερικό για εξεύρεση αγοράς εργασίας αλλά και καλύτερων ευκαιριών. Η Κύπρος “χάνει” δηλαδή το πιο αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της. Ανάλογες είναι και οι συνέπειες στο ήδη μεγάλο πρόβλημα του δημογραφικού. Η δημιουργία οικογένειας για ένα νεαρό ζευγάρι αποτελεί πλέον φόβο και ανησυχία αφού τα οικονομικά τους δεδομένα είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα τους επιτρέπουν τη συντήρηση ενός ή περισσότερων παιδιών.

Έχουμε ως Κύπρος τις τελευταίες δεκαετίες αλλοτριωθεί, απωλέσαμε το στέρεο οικονομικό μοντέλο της ισχυρής μεσαίας τάξης που βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε μικρομεσαίες και οικογενειακές επιχειρήσεις. Το χάσμα μεταξύ των τάξεων μεγαλώνει με αλλοίωση του κοινωνικού αλλά και οικονομικού ιστού της χώρας μας. Το διακύβευμα των επόμενων 5 ετών και κατ’ επέκταση της επόμενης Βουλής είναι ακριβώς αυτό, να δοθεί και πάλι ανάσα στην πραγματική οικονομία, τα κίνητρα και οι ευκαιρίες για νέες θέσεις εργασίας, να μπουν σε τροχιά υλοποίησης εκείνα τα έργα υποδομής που θα ενθαρρύνουν νέες επιχειρήσεις, θα προσελκύσουν επιχειρήσεις, θα στηρίξουν την τοπική και Εθνική οικονομία.

Δεν έχουν πλήξει μόνο το κύρος της Κύπρου αλλά και την ίδια την κοινωνία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η εικόνα που έχει η Κύπρος στο εξωτερικό, αλλά η εικόνα που έχουμε εμείς οι ίδιοι εδώ στην Κύπρο για τη χώρα μας. Η κοινωνική συνοχή έχει κλονιστεί, η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη των πολιτών έχει εξανεμιστεί. Έχουμε φτάσει, εάν είναι ποτέ δυνατόν, η εντιμότητα να θεωρείται προσόν και όχι αυτονόητη προϋπόθεση.

Αυτό που έχει -δυστυχώς- διαφανεί είναι ότι στην Κύπρο τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς είναι συστημικά, διαχρονικά και βαθιά ριζωμένα εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και στα “μικρά” και “απλά” ζητήματα, μέχρι στα μεγάλα και πολύπλοκα παρατηρούνται σημάδια αδιαφανών και “καμπύλων” διαδικασιών. Σε αυτό συμβάλει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό η παγιωμένη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων, νοοτροπία που αρκετοί από τους πολιτικούς -αλλά και τους πολίτες- επιλέγουν να διατηρούν, να συντηρούν και να ενδυναμώνουν.

Είναι ξεκάθαρο ότι όσο η διαφθορά στη χώρα μας απλώνεται, μετατρέπεται σε γάγγραινα που “τρώει” τα παιδιά της και ζημιώνει τους εαυτούς μας. Έννοιες αδιαπραγμάτευτες, όπως η αξιοκρατία, ισονομία, εντιμότητα, διαφάνεια και αλληλεγγύη έχουν καταρρακωθεί και καταπατηθεί. Στα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς έχουμε θεσμική υποχρέωση να μην επιδεικνύουμε καμία απολύτως ανοχή, να αποκεφαλίσουμε όλα τα κεφάλια αυτής της “Λερναίας Ύδρας” αν επιθυμούμε κάποτε το μέλλον των παιδιών μας να είναι πολύ καλύτερο από το δικό μας.

Το πρώτο βήμα είναι στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές, να επιλέξει η κοινωνία με αντικειμενικά, αξιοκρατικά κριτήρια τους καταλληλότερους -κατά την άποψη του καθενός και της καθεμιάς από εμάς- και όχι στην κάλπικη βάση της λογικής “αυτός θα με βολέψει, ο άλλος θα με κανονίσει”. Στο χέρι της κοινωνίας είναι το πρώτο βήμα και μετά σε όσους από εμάς θέλουμε να επικαλούμαστε το “φρέσκο” και το “καινούργιο” να τολμήσουμε εκείνο το άλμα ως μέλη της Βουλής να απαγκιστρωθούμε και να αλλάξουμε όσα μας πλήγωσαν και μας πληγώνουν. Να τολμήσουμε τομές, εκσυγχρονισμούς ουσιαστικής απόδοσης ευθυνών και τιμωρίας σε όσους καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και εις βάρος της εγκλημάτησαν.

Χρειάζεται κυρίως και πρώτα απ’ όλα όραμα και στρατηγική. Μια ολιστική προσέγγιση για την Επαρχία, μέσα από μια συμμετοχική διαδικασία στην οποία να εμπλακούν και να έχουν ενεργό ρόλο πρώτα απ’ όλα η κοινωνία αλλά και όλα τα οργανωμένα σύνολα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η Εκτελεστική εξουσία.

Είναι επιτακτική η ανάγκη του προγραμματισμού, της διαστρωμάτωσης αναπτυξιακών έργων και έργων υποδομής που θα ενθαρρύνουν συνέργειες και που θα ενισχύουν την τοπική οικονομία. Χρειάζονται εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα επαναφέρουν την ύπαιθρο στο προσκήνιο, τον πρωτογενή τομέα στο επίκεντρο και τα ισχυρά πλεονεκτήματά της Πάφου ως αιχμή του δόρατος.

Είναι δύσκολο το στοίχημα και μεγάλη η πρόκληση. Είναι και αυτό ένα από τα μεγάλα διακυβεύματα των επόμενων εκλογών. Να επιλέξει η κοινωνία εκείνους τους Βουλευτές που θα θέτουν πάνω από τα ιδιωτικά συμφέροντα των λίγων, ένα μεγάλο κοινό όραμα. Που θα έχουν ως γνώμονα τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της κοινωνίας ως συνόλου και όχι των λίγων, δικών τους που έχουν “πρόσβαση”. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι λειτουργούμε ως συγκοινωνούντα δοχεία και ότι τα μεγάλα έργα έχουν αντίκτυπο σε όλους μας, στον κάθε ένα και στην κάθε μια από εμάς.

Να εστιάσουμε σε τομείς που μπορούν να δώσουν ώθηση στην Πάφο, τομείς που μπορούμε να υπερτερήσουμε και όχι να ακολουθούμε. Να ξαναγίνει η Πάφος μπροστάρης, πρωτοπόρα μέσα από ένα νέο, φιλόδοξο όραμα με επίκεντρο τον πολίτη, και όχι τον πολιτικό. Να λυθούν επιτέλους μακροχρόνια ζητήματα και να αποδοθούν τα αυτονόητα στην Επαρχία μας είτε αυτά αφορούν αναγκαία έργα υποδομής που για χρόνια παραμένουν “εγκλωβισμένα”, είτε αυτονόητες παροχές υπηρεσιών ειδικά σε θέματα υγείας είτε τέλος σε έργα ανάπτυξης που θα τολμούν να πάρουν την Πάφο ψηλά!

Η μάστιγα των ναρκωτικών έχει -δυστυχώς- πάρει ανησυχητικές διαστάσεις τόσο Παγκύπρια όσο και στην Επαρχία μας. Η τελευταία ετήσια Ευρωπαϊκή Έκθεση για τα Ναρκωτικά παρουσιάζει ανησυχητικά στοιχεία για την χώρα μας, και σε σχέση με την επίδραση της πανδημίας. Η Κύπρος βρίσκεται πολύ υψηλά, σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ, όσο αφορά τους θανάτους που οφείλονται στα ναρκωτικά σε νέους κάτω των 30 ετών. Αυτό από μόνο του είναι ανησυχητικό. Καταδεικνύει δυστυχώς ότι τα ναρκωτικά έχουν “χτυπήσει” τη νεολαία μας και πλέον διακινούνται και σε σχολεία.

Εκείνο που ως Κύπρος έχουμε πετύχει τα τελευταία χρόνια είναι σχεδόν η ισόποση κατανομή των δαπανών σε μείωση της ζήτησης αλλά και της προσφοράς. Έχουμε δηλαδή εστιάσει τόσο στον εντοπισμό των διακινητών όσο και στην ενημέρωση και αποτροπή των χρηστών.

Έχουμε όμως ακόμα δρόμο μπροστά μας ως προς την αντιμετώπιση αυτού του πολύ σημαντικού προβλήματος. Χρειάζεται ένας σχεδιασμός που θα ξεκινά από την Παιδεία, θα επεκτείνεται στην Υγεία και -βεβαίως- θα εμπλέκει και τη Δικαιοσύνη. Να στηριχθούν έμπρακτα όσες εθελοντικές οργανώσεις έχουν ταχθεί σε αυτή τη μάχη αλλά και οι δημόσιοι φορείς που έχουν υπό την επίβλεψή τους αυτές τις πρωτοβουλίες. Να ενταχθούν στα σχολεία προγράμματα που θα ενημερώνουν τα παιδιά μας για τους κινδύνους των ναρκωτικών αλλά και να τα προστατεύουν από προκλήσεις. Αλλά και πέραν της πρόληψης, επιβάλλεται και η στήριξη όσων κάνουν χρήση ναρκωτικών και των οικογενειών τους μέσα από ορθά εξοπλισμένες μονάδες στήριξης και ιατροφαρμακευτική κάλυψη, όπως επίσης και προγράμματα επανένταξής τους στην κοινωνία και στην αγορά εργασίας. Τέλος, είναι θεμελιώδες ζήτημα η αυστηροποίηση των ποινών για διακίνηση ναρκωτικών και ο σαφής διαχωρισμός του χρήστη από τον έμπορο.

Κατανοώ πλήρως την αγανάκτηση και την απογοήτευση των συμπολιτών μας. Έχω ζήσει κι εγώ από πρώτο χέρι τις τραγικές συνέπειες λάθος χειρισμών αλλά και της παγιωμένης νοοτροπίας των πελατειακών σχέσεων που δημιουργούν πολίτες δύο ταχυτήτων.

Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε όσα μας πληγώνουν είναι μέσα από την ενεργή συμμετοχή μας, να δώσουμε βήμα και ρόλο σε όσους πραγματικά θέλουν να προσφέρουν και όσους έχουν όρεξη να εργαστούν σκληρά για τους πολλούς, και όχι τους λίγους.

Έχω πλήρη συναίσθηση των ευθυνών της θέσης που διεκδικώ, αναγνωρίζω τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Αναγνωρίζω την ίδια στιγμή και την προοπτική και τις μεγάλες ευκαιρίες που έχουμε μπροστά μας ως Επαρχία αλλά και ως Κύπρος. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο για το μέλλον το δικό μας αλλά και των παιδιών μας. Έχω την έντονη πεποίθηση ότι μπορώ να είμαι ωφέλιμος και παραγωγικός, να εργαστώ σκληρά για να συμβάλω στην πραγματική αλλαγή όσων μας πληγώνουν. Πιστεύω έντονα στη δύναμη των πολλών, στην ενεργοποίηση της κοινωνίας μέσα από ανοιχτές, συμμετοχικές διαδικασίες.

Μέσα από αυτή την προεκλογική απευθύνω κάλεσμα συμπόρευσης σε όσους και όσες μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες, την οργή και την αγανάκτηση, να τους πω ότι τώρα είναι η δική μας ώρα. Δεν είμαστε λίγοι, είμαστε η φωνή του μέλλοντος και της Ελπίδας. Μαζί να συνθέσουμε, να δημιουργήσουμε, να βγούμε μπροστά! Μαζί να πάρουμε την Πάφο ψηλά! Αν όχι εμείς, τότε ποιοι; Αν όχι τώρα, τότε πότε; Αν όχι μαζί, τότε πώς;