Την απελπισία του λαού μας ποιός την υπολογίζει, τις αντοχές του ποιός τις μετράει;
Διάβασα πρόσφατα το άρθρο της Αντωνίας Τσαγκαλίδου, μιας μάνας που πήρε το παιδί της στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Η Αντωνία έτυχε να είναι αρχισυντάκτρια περιοδικού, αποτύπωσε λοιπόν την εμπειρία της. Μέσα από τα γραφόμενά της, σε λίγες μόνο γραμμές εντοπίζεις την παθογένεια και τις εγκληματικές αδυναμίες του συστήματός μας.
Ο 5χρονος γιος της αντωνίας είχε αιμορραγία από το αυτί. Αφού τον εξέτασαν τους ενημέρωσαν ότι πρέπει να τον δει ωτορινολαρυγγολόγος. Περίμεναν 2 ώρες με αγωνία, από το αυτί έτρεχε αίμα χωρίς σταματημό, με το κρεβάτι και τη μπλούζα του να έχουν γίνει κατακόκκινα. Καμία ανταπόκριση, κανένα ενδιαφέρον.
Και τότε η Αντωνία, μη μπορώντας να βλέπει το παιδί της να υποφέρει, επικοινώνησε τηλεφωνικά με βουλευτή και ζήτησε να κάνει κάποιου είδους παρέμβαση. 3 λεπτά πέρασαν μετά το τηλεφώνημα προς το Βουλευτή. Ως δια μαγείας 2 νοσοκόμες ήρθαν για να μεταφέρουν το παιδί της στο Ιατρείο της ωτορινολαρυγγολόγου. Χαρακτηριστικά αναφέρει η Αντωνία: “Ρουσφέτι θα μου πεις;Ναι ρουσφέτι! Αν το κράτος δεν ντρέπεται για το σύστημα υγείας που μου προσφέρει, εγώ γιατί να ντραπώ;”. Προχθές, ο ίδιος ο Υπουργός Υγείας παραδέχθηκε την ανεπάρκεια του Υπουργείου Υγείας να αντιμετωπίσει το δεκασμό γιατρών τα γνωστά φακελάκια στα δημόσια νοσηλευτήρια.
Ε, λοιπόν, όχι ρουσφέτι ΚΑΙ στην Υγεία. Σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος θα ανέμενε κανείς ότι το θεμελιώδες (και αυτονόητο) δικαίωμα της περίθαλψης δεν απαιτεί γνωριμίες ούτε “εξυπηρετήσεις”. Τα αίτια της απαξίωσης είναι και δικαιολογημένα αλλά και πασιφανή. Αρνούνται ή τους εξυπηρετεί να αγνούν τα σημάδια. Εδώ και χρόνια γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για την εφαρμογή ενός Γενικού Συστήματος Υγείας (ΓεΣΥ). Σχεδόν εβδομαδιαίως υπάρχει στην ατζέντα μια εκδήλωση/ημερίδα, άρθρα στον τύπο. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει, αλλά μέχρι εκεί.
Ως παρατηρητής, ο οποιοσδήποτε, εύκολα θα αναρωτηθεί. Υπάρχει ειλικρινής βούληση για μεταρρύθμιση; Αν θιγεί ο πελατειακός χαρακτήρας της Υγείας , καταρρέει το “σύστημα”, ορισμένοι δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν, δεν ξέρουν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Η εξουσία είναι τρομακτικά ανεξέλεγκτη και ο πολίτης άοπλος. Απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης – κυριολεκτικά – είναι η κομματική στράτευση και το πολιτικό σύστημα παραμένει καθηλωμένο ανίατα σε πρακτικές της πιο αηδιαστικής ευτέλειας – καθολικά και αυτονόητα κυρίαρχη η κομματική ιδιοτέλεια, η εξουσιολαγνεία.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Nαι, θα μπορούσαν, είναι ολοφάνερο. Είναι η ώρα της ευθύνης, η στιγμή των μεταρρυθμίσεων. Δεν είναι καν ζήτημα επιλογής, είναι επιτακτική ανάγκη. Έχουμε ανάγκη από τίμια και συνεπή πολιτική βούληση για την κατάλυση του πελατειακού κράτους, την αποκατάσταση αξιοκρατίας, ελέγχου της ποιότητας σε κάθε πτυχή του κρατικού μηχανισμού. Έστω και αν αυτό σημαίνει κάποιοι να δεχθούν την αυτοκατάργησή τους. Είναι η ώρα να εξαναγκαστεί η ασύδοτη διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος να παράξει υγεία, ανάκαμψη, ρεαλισμό ελπίδων.
Αυτό είναι και το στοίχημα της νέας βουλής. Δεν μπορεί το ΓεΣΥ να καθυστερήσει ούτε μέρα. Γενικό Σύστημα Υγείας και αυτονόμηση των νοσηλευτηρίων να λειτουργήσουν ως καταλύτες στον εμπαιγμό και στον ξεπεσμό. Αν θέλουμε να υπάρχει ελπίδα πρέπει να αποδέιξουμε ότι είμαστε διαθετιμένοι για τομές, αποφασιστικές. Οφείλουμε να αναγεννήσουμε το σύστημα, να είναι ένα σύστημα δίκαιο, αξιοκρατικό, ωφέλιμο για ΟΛΟΥΣ! Άλλωστε, “Όλον το έθνος αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.” Έγραφε ο Ρήγας Φεραίος (“Τα Δίκαια του Ανθρώπου”). Αυτό είναι το στοίχημα της νέας βουλής, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων!
