Τα τελευταία χρόνια ήταν αδυσώπητα. Ιδιαίτερα μετά από εκείνες τις δύσκολες μέρες του Μάρτη του 2013 αναπαράγουμε πανικό, αντικρύζουμε το μέλλον δυσοίωνα, μας φοβίζει το αύριο. Περάσαμε από συμπληγάδες , βιώσαμε αβάσταχτο πόνο και οργή για την κατάντια μιας χώρας που κάποτε ευημερούσε. νιώσαμε ανυπόφορη ντροπή και ίλιγγο απόγνωσης που βρεθήκαμε ξαφνικά σκλάβοι των δανειστών μας! Όλοι ανεξαιρέτως κάναμε θυσίες, υπομονή, παλέψαμε να σταθούμε όρθιοι με την ελπίδα ότι θα έλθουν καλύτερες μέρες. Είδαμε και ακούσαμε καταστάσεις που κάποτε θεωρούσαμε ότι ποτέ δεν θα μας αγγίξουν, φτώχεια, πείνα, νοσοκομεία να υπολειτουργούν, οικογένειες χωρίς θέρμανση και βέβαια την ανεργία να στραπατσάρει ζωές και ψυχές ανελέητα.
Τον προσεχή Μάρτιο η Κύπρος “βγαίνει” από το πρόγραμμα. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι τα δύσκολα πέρασαν. Αυτό που έχει σημασία είναι να άξιζαν τον κόπο οι θυσίες μας, να κοιτάζουμε κάποτε πίσω σε αυτή την δύσκολη περίοδο και να λέμε ότι τουλάχιστον το πάθημα έγινε μάθημα. Έχω την αίσθηση όμως ότι ακόμα έχουμε δρόμο, κυρίως γιατί δεν ζήσαμε μόνο μια οικονομική συμφορά αλλά και παρακμή. Ηθική και κοινωνική παρακμή Και αν η οικονομική συμφορά μπορεί να διορθωθεί με αριθμούς και με νοικοκυρέματα, η παρακμή χρειάζεται πολύ βαθύτερες τομές για να αντιμετωπιστεί.
Ως νέος έχω βιώσει από πρώτο χέρι την ανεργία που επέφερε η κρίση, αναγκάστηκα να αναζητήσω εργασία σε άλλη επαρχία, να αμείβομαι απλά για να επιβιώσω. Δεν είμαι ο μόνος, είμαι ίσως η επιβεβαίωση ενός θλιβερού κανόνα και δεν θα έχω κανένα απολύτως πρόβλημα αν αισθανθώ ότι όλα έγιναν για κάποιο λόγο. Αν νιώσω ότι επιτέλους η Κύπρος γυρίζει σελίδα και ο κάθε ένας από εμάς με τις προσωπικές θυσίες του έπαιξε το δικό του ρόλο. Είμαι όμως και κατηγορηματικός, αρνούμαι να ζήσω σε μια χώρα που θα ξεπεράσει την κρίση αλλά θα παραμείνει στην παρακμή. Αρνούμαι να αγωνίζομαι με γνώμονα το καλύτερο αύριο αλλά να εξανεμίζονται τα όνειρα τα δικά μου, αλλά και τόσων άλλων νέων, απλά και μόνο επειδή κάποιοι αρνούνται να αλλάξουν νοοτροπία.
Αυτή η αλλαγή οφείλει και είναι επιτακτικό να αρχίσει από τους εκλεκτούς μας. Να αντιληφθούν επιτέλους ότι το να κατέχεις ένα δημόσιο αξίωμα δεν είναι προνόμιο αλλά ευθύνη. Να πάψουν επιτέλους οι εκλεκτοί μας να αποτελούν δημόσιο κίνδυνο αλλά βάλσαμο και πηγή ελπίδας. Θα έλεγα λοιπόν στους κατέχοντες θέσεις να διαβάσουν (ή να ξαναδιαβάσουν προσεκτικά) τη συμβουλή που δίνει η αλεπού στον “Μικρό Πρίγκηπα” στο γνωστό παραμύθι του Saint-Exupery.
«Θα ήταν καλύτερο, λέει η αλεπού, να έρχεσαι κάθε μέρα την ίδια ώρα. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θα αρχίσω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Οσο θα προχωράει η ώρα, τόσο πιο ευτυχισμένη θα αισθάνομαι. Στις τέσσερις πια θα είμαι ταραγμένη και ανήσυχη, θα πληρώνω το κόστος της ευτυχίας. Ενώ, όταν έρχεσαι όποτε τύχει, δεν θα ξέρω ποιαν ώρα να φορέσει η καρδιά μου τα γιορτινά της. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ.
– Τι θα πει τελετουργικό; ρωτάει ο μικρός πρίγκηπας.
– Είναι κάτι εντελώς πια ξεχασμένο, λέει η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να διαφέρει από τις άλλες μέρες, μιαν ώρα να διαφέρει από τις άλλες ώρες».
Και ποιά ώρα μπορεί να διαφέρει περισσότερο από τις άλλες παρά ετούτη η περίοδος που αφήνουμε πίσω μας το μνημόνιο; Το συμβολικό παραμύθι θέλει να θυμίσει ότι, καθόλου τυχαία, αυτή η ανάγκη έχει ρίζες αρχέγονες. Κάποια ορατά σημάδια (κάποτε υλικά, κάποτε ιδεαλιστικά) να πραγματώνουν και να φανερώνουν τη διαφορά ανάμεσα στην καθημερινότητα και στη γιορτή, στη ρουτίνα και στο εξαιρετικό. Κάποιο ορατό σημάδι να φανερώνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα ατομικό ενέργημα και στην επιτέλεση μιας αποστολής: μιας τιμητικής ανάθεσης κοινωνικού λειτουργήματος. Σε κάποιες “προηγμένες” κοινωνίες, που δικαίως λογαριάζονται ως πρωτοπόρες σε εκσυγχρονισμό και πρόοδο, όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Δικάζονται ακόμη και οι πρίγκηπες, παραιτούνται πλανητάρχες, φυλακίζονται βουλευτές.
Όλοι εμείς, όπως και ο μικρός Πρίγκηπας, έχουμε ανάγκη το τελετουργικό, ιδιαίτερα τώρα περισσότερο παρά ποτέ. Τώρα που η χώρα μας πρέπει όχι μόνο να ξεφύγει του κινδύνου αλλά και να ανακάμψει ουσιαστικά οφείλουν να υπάρχουν τα εμφανή ηθικά διακριτικά κατά την άσκηση ενός κοινωνικού λειτουργήματος που θα σώσουν (και στον λειτουργό και στους πολίτες) τη συνείδηση της επιτέλεσης μιας αποστολής για το “κοινό συμφέρον”.
Δεν ανέχομαι λοιπόν κανένα να μου γκρεμίσει το αίσθημα της εκπλήρωσης της αποστολής μιας χώρας ολόκληρης. Όσο αστεία και κακόγουστη κι αν είναι η αιτία, είτε αν πρόκειται για αμπελοπούλια, selfies ή για παραπτώματα, απαιτώ από τους εκλεκτούς μας να επιτελούν το έργο τους συνειδητά, να μην εφαρμόζουν νόμους κατά το δοκούν, να μου αποδείξουν ότι μαζί με την κρίση τερματίζεται και η παρακμή. Ανήκω στη γενιά που αδικήθηκε παράφορα, τουλάχιστον ας άξιζε τον κόπο γιατί αλλιώς δεν μας μένει τίποτα. Αν μας αφαιρέσουν ακόμα και αυτή την σπιθαμή περηφάνιας ότι λαβωθήκαμε αλλά βγήκαμε πιο δυνατοί, πιο σύγχρονοι και καλύτεροι τι θα μας απομείνει;
