Είναι θεωρώ πλέον αυτονόητο ότι η κοινωνία έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της στους θεσμούς. Όχι αδίκως βεβαίως, οι πληγές από όσους καταχράστηκαν τα αξιώματα στα οποία η κοινωνία τους ανέδειξε ακόμη είναι εμφανεις. Αυτό που σήμερα έχει ανάγκη λοιπόν η κοινωνία περισσότερο από ποτέ είναι ελπίδα. Αυτή την ελπίδα είναι που έχουμε υποχρέωση να αναζωπυρώσουμε για να γεννηθεί το πραγματικά καινούργιο.
Έχω εμπιστοσύνη στην κοινωνία, έχει αποδείξει ότι κατέχει πολιτική ωριμότητα. Απουσιάζει – ή τουλάχιστον εξαλείφεται σταδιακά – ο φανατισμός, η τυφλή προκατάληψη αλλά και οι πεισματικές εμμονές. Απαισιόδοξη και υποτιμητική η όποια εκτίμηση ότι χρειάζεται η κοινωνία υποδείξεις ή υπενθύμιση για να μην “ξαναβουλιάξει”. Η αλήθεια υπάρχει και κανείς δεν μπορεί να την παραποιήσει. Και αυτός είναι ο τρόπος της αλήθειας να “εκδικείται”, με το να υπάρχει. Υπάρχοντας εκθέτει και διασύρει. Σπάζει κόκκαλα, γιατί συνεχίζει να είναι, παρά πάσαν προσδοκίαν, αυτονόητη. Αφήνει ένα αίσθημα ιλίγγου η υπόνοια ότι μπορεί αυτή η κοινωνία να επαναλάβει τα ίδια λάθη αν δεν της επισημανθεί διαφορετικά.
Αυτό που σήμερα έχει ανάγκη η δική μας κοινωνία δεν είναι η υπενθύμιση των δεινών, αυτό το ζει καθημερινά στο πετσί της. Έχει ανάγκη να θυμηθεί τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να είμαστε περήφανοι, γιατί σίγουρα υπάρχουν και αυτοί. Δεν πρέπει να είναι πρώτιστο μέλημά μας η ανάσυρση των κακών αλλά η προβολή των ορθών προτύπων, των ατόμων που τίμησαν το αξίωμα που υπηρέτησαν και έφυγαν με το κεφάλι ψηλά αφήνοντας πίσω τους παρακαταθήκη την ανιδιοτέλεια και την προσφορά.
Ο Ανδρέας Αταλιώτης, υπηρέτησε την πόλη μας με ζήλο, αυταπάρνηση και -πρωτίστως- με ανθρωπιά και αγάπη για το συμπολίτη του. Λειτούργησε με μεθοδικότητα, συνένωσε δυνάμεις με τα Δημοτικά Συμβούλια μακριά από κομματικές αγκυλώσεις θέτοντας στέρεα θεμέλια για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Είναι γι’αυτό ακριβώς το λόγο που κατέθεσα στην Ολομέλεια της 5ης Νοεμβρίου 2018 πρόταση όπως τιμήσει το Δημοτικό Συμβούλιο τον πρώην Δήμαρχο της πόλης μας κύριο Ανδρέα Αταλιώτη. Ένα Δήμαρχο που απέδειξε διαχρονικά την προσήλωσή του σε διαχρονικές αξίες, που υπηρέτησε με αξιοπρέπεια και εντιμότητα -σε περιόδους που δεν ήταν αυτονόητο. Ο Ανδρέας Αταλιώτης, ο πρώτος εκλεγμένος Δήμαρχος μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπηρέτησε 10 χρόνια την πόλη μας με ζήλο, αυταπάρνηση και -πρωτίστως- με ανθρωπιά και αγάπη για το συμπολίτη του. Λειτούργησε με μεθοδικότητα, συνένωσε δυνάμεις με τα Δημοτικά Συμβούλια μακριά από κομματικές αγκυλώσεις θέτοντας στέρεα θεμέλια για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Τιμώντας τον Ανδρέα Αταλιώτη στέλνουμε ένα μήνυμα, τούτη η πόλη τιμά και εξαίρει το έργο όσων προσέφεραν και προσφέρουν, δίνοντας στην κοινωνία πρότυπα κοινωνικής συμμετοχής, ότι υπάρχει και αυτή η Πάφος, η Πάφος της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας. Έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ο μόνος τρόπος είναι δια μέσου των έργων μας, απο-καθιστώντας -ιδιαίτερα- την Τοπική Αυτοδιοίκηση με πλήρη διαφάνεια, συλλογικότητα και -κυρίως- ανθρώπινη δίπλα στην κοινωνία.
Δεν πρέπει να είναι πρώτιστο μέλημά μας η ανάσυρση των κακών αλλά η προβολή των ορθών προτύπων, των ατόμων που τίμησαν το αξίωμα που υπηρέτησαν και έφυγαν με το κεφάλι ψηλά αφήνοντας πίσω τους παρακαταθήκη την ανιδιοτέλεια και την προσφορά.
Η εδραιωμένη αξιολογική αποτίμηση των πολιτικών από τους πολίτες συνοψίζεται στον αφορισμό: «όλοι ίδιοι είναι». Μάλλον άδικος ο αφορισμός, επειδή αναφέρεται σε πρόσωπα. Καιρός λοιπόν να αναζητήσουμε εκείνα τα πρόσωπα που απέδειξαν ακρίβως το αντίθετο, να αντλήσουμε εκείνα τα παραδείγματα που μπορούν να αποτελέσουν φάρους. Αυτό χρειάζεται σήμερα η κοινωνία, φάρους και πυξίδες θετικών προσήμων και όχι μηχανισμούς “αναχαίτισης”. Αυτό τουλάχιστον ας το πιστώσουμε στην κοινωνία της Πάφου, ότι κατέχει πλέον εκείνο το αισθητήριο και την ωριμότητα.
