Υπάρχουν κανόνες απαράβατοι, στοιχεία που συνθέτουν την ιδιοσυγκρασία μας και που σπάνια αποκλίνουν μιας προκαθορισμένης πορείας. Γεννιέσαι, πηγαίνεις σχολείο, στρατό, σπουδές, μεταπτυχιακό, επιστρέφεις, βρίσκεις δουλειά, κάνεις οικογένεια. Όταν ξαφνικά νιώσεις ότι αυτή η “ιερή” αλυσίδα έσπασε, ότι λείπει ένας κρίκος τότε αλλάζουν και οι κανόνες.Η δική μου γενιά το ένιωσε και ακόμα το αισθάνεται. Δεν είναι πλέον αυτονόητο δικαίωμα η εργασία, δεν είναι πλέον τόσο εύκολη απόφαση η οικογένεια, δεν είναι πλέον τόσο σίγουρο το μέλλον. Πόσοι νέοι έχουν σήμερα τη δυνατότητα να αποκτήσουν ένα πτυχίο; Πόσοι γονείς μπορούν σήμερα να στηρίξουν τα παιδιά τους; Τα πτυχία έχουν καταντήσει να διακοσμούν τοίχους και οι νέοι μας να αισθάνονται ανήμποροι να αποσβέσουν την επένδυση των γονιών αλλά και της κοινωνίας στη μόρφωσή τους.
Και μετά έρχεται το άλλο, τούτη η γενιά, ακούω συχνά, είναι η γενιά του καναπέ και του καφέ. Είναι μια γενιά πλήρως αποπολιτικοποιημένη, αδιάφορη. Δεν στέκει μεγαλύτερο ψέμα από τούτο όμως. Είμαστε μια γενιά, εκ των πραγμάτων, πιο ενημερωμένη από ποτέ. Δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που έχω με συνομήλικούς μου, αλλά και πιο νεαρούς, που αποδεικνύουν ότι οι προβληματισμοί τούτης της γενιάς είναι ουσιαστικοί. Είναι προβληματισμοί θεμελιώδεις, είναι ανησυχίες έντονες και βαθιές.
Από το καινούργιο προτιμώ το φρέσκο, από το νέο προτιμώ το ωφέλιμο, από την αλλαγή για χάριν της αλλαγής επιλέγω την αλλαγή του παιχνιδιού!
Οι νέοι δεν στρέφουν την πλάτη στην πολιτική αλλά στα κόμματα που την ασκούν. Οι νέοι δεν αδιαφορούν για τις εξελίξεις και την επικαιρότητα αλλά για τα εφήμερα που τους “πλασάρουν”. Είναι μια γενιά συνειδητοποιημένη που αναγνωρίζει τη διαφορά μεταξύ των σοβαρών και των αμελητέων. Έχουν πλέον μια πολύ ανεπτυγμένη πολιτική “όσφρηση” και αντιλαμβάνονται τα κομματικά “τερτίπια” και είναι αυτά ακριβώς που τους απωθούν και που τους εξοργίζουν.
Εδώ είναι και το δικό μας στοίχημα, όσοι από εμάς θέλουμε να ευαγγελιζόμαστε τη νεολαία οφείλουμε πρώτοι απ’όλους να “αλλάξουμε το παιχνίδι”. Νέος δεν απορρέει από ληξιαρχικά δεδομένα ούτε λόγω ημερομηνίας γεννήσεως. Έχω δει πολλούς νέους που στερούνται οράματος και που επιχειρούν να ακολουθήσουν την πεπατημένη, την πετυχημένη “συνταγή”. Έχω δει επίσης και πολλούς “παλαιότερους” ικανούς να αντιληφθούν τον παλμό της εποχής μας, να αφουγκραστούν τα προβλήματα και να τα κατανοήσουν.
Το στοίχημα της γενιάς μου λοιπόν είναι να πορευτούμε πολύ πιο υπεύθυνα, να παρουσιάσουμε θέσεις και να καταθέσουμε απόψεις, να κάνουμε παρεμβάσεις που θα μας καταστήσουν ωφέλιμους στην κοινωνία. Μόνο τότε θα είναι δυνατόν να πείσουμε τους νέους μας, αλλά και τους παλαιότερους, ότι έχει νόημα η πολιτική, ότι μπορούν και πρέπει τα πράγματα να αλλάξουν, να πάνε προς το καλύτερο.
Έχει παρέλθει μια και καλά η εποχή του κομματικού πατριωτισμού. Είναι ευχής έργο ότι σήμερα η νεολαία κρίνει και αξιολογεί. Έχει καταρχήν τα μέσα να το πράξει. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το βήμα που έλειπε στους νέους, να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, να μιλήσουν ξεκάθαρα, να πάρουν πρωτοβουλίες.
Αυτό για μένα είναι το πιο ελπιδοφόρο. Σήμερα, πρέπει να κρίνονται τα άτομα και οι απόψεις τους. Οι νέοι επιλέγουν να πιστεύουν σε άτομα και όχι σε λίστες, μακριά από λογικές προσωπολατρείας και στείρας αφοσίωσης. Κανείς δεν έχει λευκή επιταγή, όλοι κρίνονται σε μια απλή και βασική αρχή, ποιές είναι αυτές οι απόψεις που μπορεί να διατυπώσει, ποιές είναι αυτές οι “φρέσκιες” ιδέες που μπορούν να αποδειχτούν χρήσιμες στην κοινωνία;
Κλήθηκα προ πολλού να κάνω μια επιλογή και παραμένω προσηλωμένος λοιπόν. Από το καινούργιο προτιμώ το φρέσκο, από το νέο προτιμώ το ωφέλιμο, από την αλλαγή για χάριν της αλλαγής επιλέγω την αλλαγή του παιχνιδιού! Δεν μπορεί αυτό το στοίχημα να είναι ατομικό, οφείλει και πρέπει να είναι συλλογική προσπάθεια, να μοιραστούν οι νέοι μας ένα κοινό όραμα, να νιώσουν μέρος ενός συστήματος που μέχρι τώρα τους γύρισε την πλάτη και να το αλλάξουν εκ των έσω. Μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι το μέλλον μας έπαψε να είναι απειλή και ξανάγινε υπόσχεση.
Περιοδικό Prestige, Τεύχος 44 (Φεβρουάριος – Μάρτιος)
