Κάθε χρόνο, τέτοια περίπου περίοδο αισθάνομαι μια έντονη νοσταλγία και αγανάκτηση.  Είναι που έχω τον Οκτώβριο άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιστροφή στο Πανεπιστήμιο.  Έχω βαθιά τυπώμενο στη μνήμη μου το αίσθημα της ευφορίας και του οργασμού μιας πόλης ολόκληρης που προετοιμάζεται να υποδεχτεί τους φοιτητές της.  Είχα άλλωστε την τύχη και το προνόμιο να φοιτήσω σε μια από τις ωραιότερες φοιτητουπόλεις της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη.

Έζησα και αγάπησα τη Θεσσαλονίκη, με υποδέχτηκε ως φοιτητή και με αποχαιρέτησε ως επιστήμονα για να επιστρέψω στην πόλη της καρδιάς μου, την Πάφο.  Αυτές είναι οι δύο “λαμπρές πόλεις” που κατά τον Ευριπίδη αποτελούσαν για εμένα την “πρώτη προϋπόθεση της ευτυχίας”.  Ήταν με υπέρμετρο ενθουσιασμό και χαρά που υποδέχτηκα τότε την ίδρυση του Πανεπιστημίου Νεάπολις στην πόλη μας.  Η παρουσία του, δίχως άλλο, αποτέλεσε το πρώτο βήμα πρόοδου και στρατηγικής.  Τα πρώτα δείγματα γραφής, αυτό που τότε έμοιαζε με μικρή σπίθα που θα μεγάλωνε και θα έδινε σε ολόκληρη την πόλη μια πνοή ελπίδας και ανάτασης.

Από τότε μέχρι σήμερα, βλέπω το Νεάπολις να ανθίζει, να αποδεικνύει χρόνο με το χρόνο ότι όχι μόνο μπορεί να υπάρξει στην πόλη μας μια Ακαδημαϊκή κοινότητα, αλλά ότι δεν γίνεται να μην υπάρχει.  Παρακολουθώ πρωτοβουλίες που κινούν τα στάσιμα νερά, όπως είναι το Τεχνόπολις και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.  Όλα όσα γίνονται όμως είναι αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας.  Δεν μπορεί από μόνο του αυτό να είναι αρκετό.  Επιβάλλεται η πολιτεία να αφουγκραστεί επιτέλους τις ανάγκες των καιρών μας, να συντάξει στρατηγικές μακροπρόθεσμες, με όραμα και αντικειμενικότητα.  Είναι επιτακτική η ανάγκη της ίδρυσης Δημόσιας Πανεπιστημιακής Σχολής στην Πάφο.

Εργάζομαι τα τελευταία χρόνια στη Λεμεσό, και έχω δει την αλλαγή και την πρόοδο που έχει επιφέρει το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου στην πόλη, ίσως όχι άμεσα αλλά σίγουρα έμμεσα από τη μέρα που ιδρύθηκε.  Ένα ολόκληρο κέντρο μιας πόλης, κάποτε παραμελημένο και ξεχασμένο, πλέον ανθίζει.  Και μαζί του άνθισε και ολόκληρη η Λεμεσός.  Το ίδιο είδα και έζησα και στη Λευκωσία.  Το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα,  δεν είναι λίγες οι ακριτικές, ως πρότινος υποβαθμισμένες, περιοχές που ανέκαμψαν και οικονομικά αλλά και πολιτιστικά λόγω της ίδρυσης Δημόσιου Πανεπιστημίου.  Τα παραδείγματα απτά και πολλά, Κομοτηνή, Σέρρες, Λάρισα, Τρίκαλα.

Απορώ λοιπόν, γιατί καθυστερεί, ένα τόσο βασικό και θεμελιώδες βήμα να γίνει;  Είναι ξεκάθαρο ότι στην Πάφο θα έπρεπε, εδώ και καιρό, να υπάρχει Δημόσια Πανεπιστημιακή Σχολή.  Σε μια πόλη που κάποτε ήταν η πρωτεύουσα της Κύπρου, με ίσως το μεγαλύτερο αρχαιολογικό πλούτο συγκεντρωμένο πώς μπορεί να απουσιάζει η Σχολή Αρχαιολογίας;  Στην πόλη της Παλαίπαφου, της οικίας του Διόνυσου, των Τάφων των Βασιλέων, των Αρχαίων Ωδείων.  Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει Σχολή Γεωπονίας στην επαρχία του Ακάμα;

Σε μια πόλη που έχει την τιμή να εκπροσωπεί μια ολόκληρη χώρα ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2017, πώς μπορεί να απουσιάζει μια μεγάλη και δραστήρια φοιτητική κοινότητα;  Έχουμε τώρα το μομέντουμ, πρέπει να το εκμεταλλευτούμε.  Όχι ως Πάφος αλλά ως Κύπρος.   Η παρουσία του Αερολιμένα την καθιστά άμεσα προσβάσιμη σε ξένους φοιτητές και το επίπεδο των Πανεπιστημίων μας μπορεί να την ανάξουν σε μια πολύ ελκυστική και ανταγωνιστική λύση.  Με απλά και σταθερά βήματα μπορούμε να το πετύχουμε. Ας αποβάλουμε επιτέλους, έστω και τώρα, μικρόψυχους τοπικισμούς και ετεροχρονισμένους ανταγωνισμούς.  Το μέγεθος της χώρας μας δεν το επιτρέπει.  Αυτό που επιτρέπει το μέγεθός μας είναι ουσιαστική αποκέντρωση.  Να παύσουν πλέον να υπάρχουν πόλεις δύο ταχυτήτων, να εκσυγχρονιστούμε, με συνέργεια και όραμα να δουλέψουμε μαζί!

Σε μια πόλη που έχει κυριολεκτικά κατακρεουργηθεί οικονομικά, η ίδρυση Δημόσιας Πανεπιστημιακής Σχολής είναι ίσως η μόνη και πιο μεγάλη κίνηση που θα τη βοηθήσει να ανακάμψει.  Η προσέλευση φοιτητών θα ανοίξει το δρόμο, θα δώσει ώθηση για άλλα έργα, δημιουργία φοιτητικών εστίων, καφετέριες, βιβλιοπωλεία.  Θα προσφέρει στην πόλη μας το τονωτικό για να πληθύνουν οι πολιτιστικές δράσεις, να αναδειχτεί και πάλι εστία πολιτισμού.  

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων μας, η πόλη μας χρειάζεται και δικαιούται μια Δημόσια Πανεπιστημιακή Σχολή.  Μόνο τότε θα αποκτήσουν πραγματικό νόημα όλα τα αναπτυξιακά έργα που έχουν ανακοινωθεί.  Μόνο τότε θα αναβιώσει για τα καλά το Παραδοσιακό κέντρο της πόλης, θα πάρει σάρκα και οστά η Πάφος που οραματιζόμαστε.  Ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος, δεν θα μας το παραχωρήσουν, μας το οφείλουν.   Είναι απλά και ξεκάθαρα ζήτημα προόδου και οράματος.  Ας σταματήσουμε επιτέλους να επενδύουμε τις ελπίδες και τις προσπάθειές μας σε εφήμερες επιδιώξεις.  

Η Πάφος συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να την αναδείξουν σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή φοιτητούπολη.  Μια ολόκληρη πόλη, είμαι σίγουρος, θα αγκαλίασει την Πανεπιστημιακή Σχολή, όπως έκανε άλλωστε και με το Νεάπολις.  Η Πανεπιστημιακή Σχολή θα είναι το στολίδι μας, ένας ακόμη λόγος να αισθανόμαστε περήφανοι.  Και ποιός ξέρει;  Ίσως κάποτε, σε λίγα χρόνια, τέτοια περίοδο να μην αισθάνομαι νοσταλγία και αγανάκτηση γιατί η Πάφος μας θα μου θυμίζει τον οργασμό της φοιτητούπολης που έζησα και αγάπησα.  Υπάρχει όμως η βούληση και το θάρρος;