Πότε καταρρέει σε μια χώρα το πολιτικό σύστημα; Όταν αδυνατεί πια, ολοφάνερα, να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας, να εκσυγχρονίσει τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν απουσιάζει η πολιτική ραχοκοκκαλιά έρχονται χιλιοφθαρμένα ρητορεύματα, κενολογίες εντυπωσιασμού. Εδώ και χρόνια γίνεται λόγος για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τομές που θα εκσυγχρονίσουν το κράτος μας και θα διορθώσουν διαχρονικές στρεβλώσεις. Αγνοούμε όμως επιδεικτικά την πρώτη μεταρρύθμιση που κατά την άποψή μου επιβάλλεται να γίνει για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και όλες οι υπόλοιπες. Μιλάμε για μεταρρύθμιση της Δημόσιας Υπηρεσίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του Γενικού Συστήματος Υγείας, δεν άκουσα κανένα όμως να μιλά για τη μεταρρύθμιση της Βουλής, του σώματος που θα τροχιοδρομήσει και θα εγκρίνει όλες τις υπόλοιπες μεταρρυθμίσεις.
Αν επιθυμούμε να εκσυγχρονίσουμε ουσιαστικά το κράτος μας οφείλουμε να εξετάσουμε ενδελεχώς ποιοί είναι οι τομείς στους οποίους νοσεί και πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν. Μέχρι πότε οι αποφάσεις, οι παραλείψεις, η αναβλητικότητα της Βουλής θα παραμένουν στο απυρόβλητο; Επιβάλλονται τομές και επιβάλλονται άμεσα, είναι κοινωνική επιταγή.
Όταν ένα σώμα 56 εκλελεγμένων εκπροσώπων επιλέγει για την τελευταία συνεδρία -προτού αυτοδιαλυθεί – να καταθέσει σωρία νομοσχεδίων άρον άρον , πολλά εκ των οποίων κρίνονται αντισυνταγματικά οφείλουμε να προβληματιστούμε. Την ίδια ώρα έχουν παραμείνει ως “χρέος” στην επόμενη βουλή νομοσχέδια νευραλγικά που δεν συζητήθηκαν καν όπως είναι η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η μεταρρύθμιση του Δημόσιου τομέα. Αντ’αυτών όμως επέλεξαν να ψηφίσουν νομοσχέδια χωρίς υπόσταση, ως προεκλογικά πυροτεχνήματα. Η πολιτική νηπιότητα του εγχειρήματος ήταν κραυγαλέα. Είναι αυτός ο ρόλος της βουλής;
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι επιβάλλεται αλλαγή κουλτούρας, είναι επιτακτική η ανάγκη να εκσυγχρονιστεί πρώτα απ’όλα η ίδια η Βουλή. Να επιστρέψουμε πίσω στα βασικά και να αξιολογήσουμε τη λειτουργία αλλά και την παραγωγικότητα του σώματος, δεν χωρούν άλλες αναβολές. Δεν υποστηρίζω ότι όλα τα προβλήματά μας θα λυθούν μέσα από τον εκσυγχρονισμό της Βουλής αλλά σίγουρα θα είναι μια αρχή, άλλωστε όταν καλείς ένα ολόκληρο λαό να αλλάξει νοοτροπία οφείλεις πρώτος να αποτελέσεις το παράδειγμα.
- Αδιάκοπη λειτουργία της Βουλής ολόχρονα. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αφού δεν προλαμβαίνει η Βουλή να εξετάσει όλα τα νομοσχέδια που επιβάλλεται να εφαρμοστούν, ότι δεν μπορεί να σταματά τις εργασίες της ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Πώς είναι δυνατόν να έχουμε την πολυτέλεια, μια χώρα που μόλις βγήκε από το μνημόνιο, ένα ολόκληρο καλοκάιρι να μην έχουμε νομοθετικό σώμα; Και επειδή ακόμη κι αυτό ίσως δεν είναι αρκετό, να αυξηθούν οι συνεδρίες της ολομέλειας με έκτακτες συνεδρίες εκεί και όπου χρειάζεται. Δεν χωρεί αναβολή η ανάπτυξη της χώρας, δεν έχουμε άλλο χρόνο.
- Αξιολόγηση του έργου όλων των Βουλευτών και Κοινοβουλευτικών επιτροπών. Στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ο κάθε Ευρωβουλευτής έχει τη δική του ιστοσελίδα στην οποία υπάρχει ιστορικό των προτάσεων που κατέθεσε ,των παρεμβάσεων που έκανε και αν απουσίαζε από συνεδρίες. Κάθε χρόνο το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εκδίδει αναφορά με το έργο του κάθε Ευρωβουλευτή για να μπορούν οι πολιτές να αξιολογούν την προσφορά του. Δεν είναι αρκετή η παρουσία και μόνο ενός βουλευτή στα έδρανα, πώς παραγεί πολιτική, πώς συμβάλει στη διαμόρφωση πλαισίου ανάπτυξης; Πόσα νομοσχέδια έχει καταθέσει; Ποιό είναι το έργο που επιτελεί;
- Εκσυγχρονισμός κανονισμών της Βουλής, επιβολή κυρώσεων. Στους κανονισμούς της Βουλής αναφέρεται ότι αν κάποιος βουλευτής απουσιάζει σε 3 συνεχόμενες συνεδρίες της επιτροπής που συμμετέχει ή από την ολομέλεια θα του αποκοπεί μέρος του μισθού του! Αν είναι ποτέ δυνατόν, η απουσία της φωνής χιλιάδων πολιτών (που ανέδειξαν το Βουλευτή ως εκπρόσωπό τους) να “δικαιώνεται” με την αποκοπή του ⅓ του μισθού. Εάν και εφόσον οι λόγοι που απουσιάζει ένας βουλευτής δεν είναι σοβαροί και αιτιολογημένοι να εξετάσουμε το μέτρο της παύσης, όπως συμβαίνει σε αρκετά Διοικητικά Συμβούλια. Το ΔΣ ενός οργανισμού έχει σημαντικότερο έργο να επιτελέσει από τη Βουλή και θεωρεί την παρουσία αυτονόητη;
- Καθορισμός θητείων για τους βουλευτές. Να αποτραπεί η άσκηση της πολιτικής ως επάγγελμα και η επικράτηση φαινομένων καταστημένων. Ο βουλευτής να προσαρμόζεται σε χρονικό πλαίσιο μιας δεκαετίας (2 θητείες) προκειμένου να μεγιστοποιήσει τις αποδόσεις του. Έτσι θα ανοίξει και ο δρόμος για ουσιαστική και συνεχή ανανέωση σε κομματικό-κοινοβουλευτικό επίπεδο, σε νέους και αξιόλογους πολίτες που δεν κατέρχονται στην πολιτική όταν βλέπουν ότι είναι δύσκολη – αν όχι αδύνατη – η εκλογή τους.
- Να εφαρμοστεί το δικαίωμα της αναφοράς, όπως συμβαίνει και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών: Κάθε πολίτης μπορεί, ατομικά ή από κοινού με άλλους, να ασκήσει οποιαδήποτε στιγμή το δικαίωμα αναφοράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δυνάμει του άρθρου 227 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αναφορές μπορεί να έχουν μορφή παραπόνου ή αιτήματος και να αφορούν ζητήματα δημόσιου ή ιδιωτικού συμφέροντος.
- ΟΛΕΣ οι συνεδρίες της ολομέλειας και των επιτροπών της βουλής να μεταδίδονται ζωντανά και να αναρτώνται στην ιστοσελίδα της Βουλής. Διαφάνεια, ενημέρωση και πληροφόρηση όλων των πολιτών. Κατέχουμε τα μέσα για να εφαρμοστεί άμεσα και με ελάχιστο κόστος.
- Θέσπιση κώδικα συμπεριφοράς. Δεν μπορέι μέσα στον ίδιο το βωμό της Δημοκρατίας αυτοί που θα έπρεπε πρώτοι να θέτουν το παράδειγμα να βρίζουν, να καπνίζουν και να επιδίδονται σε ανάρμοστες συμπεριφορές. Ακόμα και στα σχολεία όταν κάποιος παραφερθεί θα υποστεί τις συνέπειες, πόσο μάλλον στη Βουλή.
- Άρση Βουλευτικής ασυλίας. Να αποκρυσταλλωθεί επιτέλους το νεφελώδες ζήτημα της Βουλευτικής ασυλίας. Ασυλία ΜΟΝΟ σε ζητήματα που άπτονται της Βουλευτικής δράσης εντός της Βουλής. Κανείς δεν μπορεί να είναι υπεράνω των νόμων.
- Εκσυγχρονισμός νομοθετικών διαδικασιών. Δεν είναι δυνατόν η Βουλή να επιχειρεί να διορθώσει διαχρονικές στρεβλώσεις και να προσκρούει συνεχώς σε αντισυνταγματικές αντιφάσεις. Ζητήματα όπως είναι η αποκοπή των πολλαπλών συντάξεων θα έπρεπε να εξεταστούν τρόποι να επιλυθούν και όχι να ξεχαστούν. Δεν είναι ζήτημα απλώς εξοικονόμησης χρημάτων αλλά η αποκατάσταση κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεν είναι ρητορική υπερβολή, είναι ρεαλιστική καταθλιπτική πιστοποίηση: Το πολιτικό σύστημα στη σημερινή Κύπρο έχει μείνει πίσω και αυτό συνιστά δημόσιο κίνδυνο, εφιαλτική απειλή. Η λογική μας πρέπει να είναι απλή, τετράγωνη: Εντοπίζουμε το πρόβλημα, προτείνουμε λύσεις, το λύνουμε! Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε το παιχνίδι, να το φέρουμε ξανά στα μέτρα μας. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, αρκετοί από τους πολιτικούς μας ψήφιζαν με γνώμονα τις επόμενες εκλογές και όχι τις επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε τη μετατόπιση ευθυνών, τίποτε από όσα περιγράφω δεν εξαρτάται από τους ξένους, το Μνημόνιο, το ΔΝΤ και τους άλλους που δήθεν είχαν βαλθεί να μας ξεκάνουν, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Ήρθε η ώρα να αλλάξει η νοοτροπία μας, να αλλάξουμε εμείς, να αλλάξουμε τη χώρα μας!
