Τις τελευταίες μέρες στέκω αμήχανος απέναντι στις καταιγιστικές εξελίξεις της -κατά τα άλλα μονότονης- καθημερινότητάς μας. Ξαφνικά η Πάφος βρίσκεται σε όλα τα πρωτοσέλιδα της Κύπρου, δαιμονοποιείται και χλευάζεται, αντιμετωπίζεται ως η πόλη της σήψης και της διαφθοράς. Σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο λες και έχουμε προγραμματιστεί ως λαός με μια βιολογική αυθυποστήριξη ότι μόνο αν πάρουμε κι άλλους μαζί μας θα απαλύνει ο δικός μας πόνος. Είναι αυτό που με τρομάζει περισσότερο από όλα, η κατάρριψη του μύθου. Ότι δηλαδή εμείς είναι στα εύκολα που διχαζόμαστε ενώ στα δύσκολα παραμένουμε ενωμένοι, να ξεπεράσουμε όποια κρίση, όποιο κίνδυνο κι αν προκύψει. Ετούτη ήταν η πλάνη που μας επέβαλαν, βομβαρδίζοντάς μας με ιστορικές αναφορές και παραδείγματα. Έιχε πει όμως ο Κικέρων ότι “Αν νοιώθεις υπερηφάνεια για τους προγόνους σου, μη στερήσεις αυτήν τη δυνατότητα και από τους απογόνους σου” Τούτη η πόλη αξίζει πολλά περισσότερα, και η γενιά η δική μου όπως πάμε δεν θα είναι εδώ για να τα βιώσει.
Πριν λίγα χρόνια πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Κύπρο μετά από τις σπουδές μου, φίλοι και συγγενείς με πίεζαν να παραμείνω στην Αμερική για μερικά χρόνια, μέχρι να “περάσει η κρίση”. Θυμάμαι τότε ότι δεν με άγγιζε εμένα η απαισιοδοξία των άλλων, έβαζα πάνω απ’όλα την ποιότητα ζωής, είχα εμπιστοσύνη στο λαό μας γιατί ήξερα ότι στα “δύσκολα έχουμε μάθει να είμαστε ενωμένοι”. Τόσο ευλογημένος ένιωθα για τον τόπο μου που έλεγα στους συμφοιτητές μου ότι η ζωή που εκείνοι ονειρεύονταν όταν συνταξιοδοτηθούν εμένα με περιμένει στην Κύπρο, κάθε Σαββατοκυρίακο, κάθε μέρα. Εννοείται ότι τα πράγματα με την επιστροφή μου δεν ήταν ρόδινα, κάθε άλλο από ευνοϊκή περίοδο για νέους Αρχιτέκτονες αλλά πάντα με διακατείχε η αισιοδοξία ότι θα έλθουν καλύτερες μέρες. Mπόρα είναι και θα περάσει. Αυτές τις μέρες όμως, για πρώτη φορά, νιώθω εξαπατημένος, αφελής. Άραγε έπεσα τόσο έξω; Πού είναι η περίφημη ενότητα που άκουγα τόσα χρόνια; Δεν με τρομάζει μόνο η επαλήθευση του φόβου που πλανάτο χρόνια πάνω από τα κεφάλια όλων, ότι δηλαδή το πολιτικό μας σύστημα είναι φανερά χρεοκοπημένο, κραυγαλέα ανίκανο και σάπιο ως το μεδούλι αλλά περισσότερο το γεγονός ότι δεν μας απομένουν πλέον επιλογές. Αισθάνομαι, πιο έντονα από ποτέ, ανασφάλεια και φόβο, όχι για το τι έγινε ή για το τι άλλο θα αποκαλυφθεί αλλά για το μέλλον μας.
Είναι τούτο που με κάνει να θυμώνω. Η δική μου η γενιά γυρίζει τις πλάτες στη διαφθορά. Τα λαμπρότερα μυαλά φεύγουν για το εξωτερικό. Έχουμε επενδύσει χρόνια εκπαίδευσης των νέων μας, για να καρπωθούν τις γνώσεις τους άλλες χώρες. Και οι νέοι έχουν όραμα για την πόλη μας, την πονούν, την αγαπούν και τη νοιάζονται. Αλλά πώς μπορείς να παλέψεις με το σύστημα; Δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε εμπάθεια να θυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας και στους γύρω μας την κοινή τραγωδία: την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος.
Είχα διαβάσει κάποτε κάποια λόγια που είχε γράψει ο Σάντμπεργκ, “όταν μια κοινωνία βρίσκεται σε πτώση ή καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή”. Ε λοιπόν αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, ελπίδα υπάρχει. “…Αν σαρωθεί ολόκληρο το σημερινό σύστημα από μια καθολική έκρηξη κοινωνικής αξιοπρέπειας, ανυποχώρητων απαιτήσεων ποιότητας” όπως έγραψε και ο Γιανναράς, “Η καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί”. Κάπου εκεί ψηλά μας βλέπουν ο Γαλατόπουλος, ο Νικολαϊδης και όλοι οι επιφανείς Πάφιοι και λυπούνται την πόλη που τόσο αγάπησαν να έχει πέσει τόσο χαμηλά.
Μόνο έτσι μπορούμε να ξεπέρασουμε τα όσα μας δυσαρεστούν και μας θυμώνουν, να πάμε μπροστά. Και για να πάμε μπροστά πρέπει να κοιτάξουμε πρώτα πίσω. Να δουλέψουμε όλοι μαζί να επαναφέρουμε την Πάφο στην πολιτισμική ακμή που γνώρισε στο παρελθόν. Να παλέψουμε το σύστημα και όχι να γίνουμε μέρος του, να αντισταθούμε στην κινούμενη άμμο της διαφθοράς. Το καθήκον των νέων της πόλης μας είναι να συμμετέχουν και να πολεμήσουν για το μέλλον τους και μαζί για το μέλλον της Πάφου. Χρέος των μεγαλυτέρων να επιτρέψουν στους νέους να αποδείξουν ότι μπορούν να ανασύρουν την πόλη μας. Κανείς δεν περισσεύει, υπάρχει ελπίδα για αυτή την πόλη, φτάνει να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας, φτάνει να θυμηθούμε την ενότητα, φτάνει να επαναπροσδιορίσουμε το ήθος που χαρακτήριζε τον Άνθρωπο, που κάπου στην πορεία τα χάσαμε!
