Εδώ και δεκαετίες παρατηρούμε την ύπαιθρο να οδηγείται σε μαρασμό.  Κοινότητες της Κύπρου “συρρικνώνονται” πληθυσμιακά.  Μοιάζει σύνθημα η καταπολέμηση της αστυφιλίας.

Βρισκόμαστε όμως σε μια εποχή που ευνοεί την “αναγέννηση” της υπαίθρου και της ενίσχυσης της ζωής των κοινοτήτων. Η τεχνολογία, η τηλε-εργασία και το διαδίκτυο αποτελούν σύνεργα, εφόδια για να συμβάλουν στην υλοποίηση σχεδίων στήριξης της υπαίθρου ή/και καταπολέμησης της αστυφιλίας.

Η ανακοίνωση της Κυβέρνησης των σχεδίων για “Στήριξη των Περιοχών της Υπαίθρου”, όχι μόνο έρχεται σε μια κατάλληλη στιγμή, αλλά αγγίζει ένα ουσιαστικό πρόβλημα. Ιδιαίτερα σε συνδυασμό και σε συνάρτηση με την ανακοίνωση επιδομάτων για τη “Στήριξη κατοίκων”.  

Είναι βέβαια ένα φιλόδοξο εγχείρημα το οποίο κινείται σίγουρα προς την ορθή κατεύθυνση.  Αν επιθυμούμε όμως να πετύχουμε ουσιαστική καταπολέμηση της αστυφιλίας χρειάζεται μια ολιστική προοσέγγιση.  Πέραν των όσων -ορθά- εξήγγειλε η Κυβέρνηση, είναι επιβεβλημένη η ανάγκη να καταρτιστεί ένα γενικός σχεδιασμός, μακρόπνοος και ουσιαστικός.  Ένας σχεδιασμός που πέραν των κινήτρων που ανακοινωθήκαν να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

83 Κοινότητες της Επαρχίας Πάφου (από τις 101) έχουν συμπεριληφθεί στο Στεγαστικό Σχέδιο.  Ενθαρρυντική η “διεύρυνση” του αριθμού των κοινοτήτων, προκύπτουν όμως και ζητήματα “παραγκώνισης” κοινοτήτων, αφού επιλέξαμε να συγκαταλέξουμε το 80% των κοινοτήτων της Επαρχίας, θα έπρεπε έστω να ενταχθούν όλες, για αποφυγή δυσμενούς διάκρισης όμορων κοινοτήτων.

Είναι αυτονόητο ότι από μόνο του το σχέδιο δεν μπορεί να είναι η απάντηση στο αυξανόμενο πρόβλημα.  Είναι επιτακτική η ανάγκη κατάρτισης ευρύτερου σχεδιασμού για να καταστούν και οι περιοχές πολύ πιο ελκυστικές για νεαρές οικογένειες.  Δεν είναι δηλαδή αρκετό το όποιο κίνητρο εαν μια οικογένεια με παιδιά δεν μπορεί να έχει εύκολα πρόσβαση σε σχολείο, νοσοκομείο, φαρμακείο, περίπτερο, κοκ.